Asgari Ücret Tespit Komisyonu’nun karar gerekçesi Resmî Gazete’de yayımlandı. Ancak ortada bir “gerekçe” varsa bile, bu gerekçenin asgari ücretle değil, daha çok devletin ekonomi yönetimiyle ilgili olduğu anlaşılıyor.

Üç cümlelik bir metin…
Üç cümleyle milyonlarca insanın bir yıllık emeği, sofrası, kirası, faturası tarif ediliyor.

Ve o metinde geçen en çarpıcı ifade şu:
“Komisyonumuz, işçilerin geçim şartları ve enflasyon hedefi gibi faktörleri değerlendirmiştir.”
İşte itiraf tam olarak burada.

Çünkü bu cümle bize şunu söylüyor:
Asgari ücret, işçinin geçinebilmesi için değil; enflasyon hedefini bozmayacak seviyede belirlenmiştir.
Yani önce hedef konmuş, sonra ücret ona uydurulmuştur.
Oysa aynı metinde bir başka ifade daha var:
“Asgari ücret, pazarlık ücreti değildir.”
Bu cümle, aslında sürecin tamamını özetliyor.
Ortada bir pazarlık yoksa, bir müzakere yoksa, işçi temsilcisinin masada olmasının da bir anlamı kalmıyor. O zaman Komisyon, adını taşıdığı görevi yerine getirmiyor demektir.

Peki ya “işçilerin geçim şartları”?
Kağıt üzerinde var.
Ama mutfakta yok.
Markette yok.
Kirada yok.
Faturada yok.
Bugün asgari ücretli, maaşını aldığı gün borç ödüyor. Ayın ortasını göremeden eksiye düşüyor. Buna rağmen Resmî Gazete’de “geçim şartları dikkate alındı” deniyor.

İnsanlar sormadan edemiyor:
Hangi geçim şartları?
Gerçek şu ki; açıklanan gerekçe, bir kararın neden alındığını anlatmıyor. Zaten alınmış bir kararın nasıl savunulduğunu anlatıyor. Üstelik bunu yaparken de kamuoyunu ikna etmeye değil, geçiştirmeye çalışıyor.

Sonuçta ortaya çıkan tablo net:
Asgari ücret, artık bir geçim ücreti değil.
Bir “sınır” da değil.
Bir talimat rakamı.
Ve bu tabloya bakınca insanın aklına ister istemez o cümle geliyor:
Yalandan kim ölmüş?

Şevket Gölük
Gazeteci & Yazar