Bazı annelerin çantasında sadece ıslak mendil, oyuncak ve atıştırmalıklar yoktur.
Orada; Randevu saatleri, Terapi notları, Göz yaşları ve Bitmeyen bir direnç vardır.

Özel gereksinimli bir çocuğun annesi olmak, sabah alarmıyla değil, çocuğun nefesiyle uyanmaktır. Uykusuz geçen bir gecenin ardından bile yeni bir gün için umutla kalkabilmektir. Herkesin sıradan gördüğü bir 'anne' kelimesi, onlar için bambaşka bir anlam taşır: Eş zamanlı hem terapist, hem öğretmen, hem savunucu, hem de nefes olan kişi.

Bu anneler genelde sessizdir. Belki okul çıkışında biraz mahçup dururlar, belki parktaki diğer annelerle tam sohbete giremezler. Çünkü akıllarında hep bir başka şey vardır: Bugün bir kelime daha eder mi?  Bir bakışta daha çok anlam gizli midir?  O dokunuş sevgi mi, yoksa rahatsızlık mı hissettirir?

Toplumun kalabalığında yalnızdırlar. Ama çocuklarının dünyasında kahraman.

Birçok anne gibi onlarda hayal kurdu.. Ama sonra yolları değişti. Şimdi duaları daha sessiz ama daha derin:

'Yeter ki mutlu olsun'

'Yeter ki anlaşılsın' 

'Yeter ki incinmesin'.