Oyun, çocukluk deneyiminin en temel ve evrensel dilidir; kelimelerin henüz yetmediği yerde, iç dünyaların dışa vurumu olarak ortaya çıkar. Özellikle özel gereksinimli çocuklar söz konusu olduğunda, oyun yalnızca bir etkinlik değil, hayatta kalma, anlam yaratma ve kendini ifade etme aracıdır. Bir çocuğun bloklarla dünyasını kurması, bir kuklayla duygularını anlatması veya hayali senaryolarla kendi kurallarını koyması, onun varlığını ve özerkliğini dünyaya ilan etme biçimidir.

Araştırmalar, oyun temelli öğrenmenin bilişsel, sosyal ve duygusal gelişimde vazgeçilmez olduğunu gösteriyor. Bunun ötesinde, varoluşsal bir perspektiften bakıldığında, oyun bir çocuğun dünyada “ben buradayım, anlamlıyım” deme hakkının somut tezahürüdür. Her senaryo, her oyun nesnesi çocuğun kendi öyküsünü yazdığı, hatalarıyla ve başarılarıyla bütünleştiği bir sahnedir.

Duygusal boyutta ise oyun, çocuğun kendini güvende hissettiği, sınırlarını test ettiği ve başkalarıyla etkileşim kurduğu bir alan sunar. Özel gereksinimli çocuklar için bu alan, sözlü iletişimin sınırlı olduğu dünyalarında en etkili bağlanma ve ifade biçimidir. Onların gözlerinde, oyun bir umut, bir ifade, bir direniş aracıdır; hayata tutunma şeklidir.

Oyun, yalnızca öğrenmenin değil, varoluşun dili; çocukların duygularını, korkularını, arzularını ve umutlarını yansıtan bir aynadır. Biz yetişkinlerin görevi, bu aynaya bakmayı öğrenmek, çocukların sessiz çığlıklarını ve neşelerini görmektir. Çünkü her çocuk, oyunla konuşur; önemli olan, bizlerin o dili anlamaya yüreğimizle hazır olmasıdır.